Verslag van trainingswerk in Ankara, de eerste trainingsdag

Verslag van Ivana Ristic en Riekje Kok vanuit Ankara

De start van de training van vandaag (4 april) verloopt wat chaotisch. Dat ligt vooral aan de techniek (powerpoint, koptelefoons voor de vertaling, loopmicrofoon en dan ook nog een dvd). Maar hierdoor hebben we weer geleerd wat onze krachten er zijn: rustig blijven, veel improviseren. Als alles eenmaal loopt blijkt de film een goede keus: hij heeft veel impact en er ontstaat meteen een geanimeerde  discussie over wat nu de verschillen in Nederland en Turkije zijn wat het optreden van professionals betreft.
Ook wij merken dat er wordt geklaagd over het gebrek aan faciliteiten op de werkvloer.
We proberen voorzichtig een kracht gerichte benadering:   Vandaag kunnen we dat niet veranderen, maar we kunnen wel aan de slag met een heleboel thema’s die ons wederzijds bezighouden en dan gaat het juist over wat we wel kunnen (WE CAN!!!). Sommige deelnemers  veren op anderen kijken wat geringschattend. We hebben het gevoel dat er veel onderhuidse interactie in de groep plaatsvindt die langs ons heen gaat: we verstaan ze niet en weten te weinig van de onderlinge geschilpunten die er leven.

We krijgen aan het eind van de dag positieve feedback omdat – eindelijk zeggen sommigen – veel van onze presentaties gaan over waar ze in de praktijk mee worstelen. We hebben de indruk dat het met name medewerkers van de shelters zijn die dat teruggeven. Ze zouden alle presentaties en materiaal wel zo willen hebben. Van iemand van het ministerie kregen we positieve feedback op onze presentatie over het werken met mannen/vaders. Zelf zijn we niet helemaal tevreden over de afwisseling tussen praten en doen en we krijgen niet goed duidelijk of we de hele groep nu goed bedienen of alleen een deel, maar voor nu zijn we tevreden.  Morgen een nieuwe groep.  We gaan kijken of de issues van de groep van vandaag ook die van de groep van morgen zijn.  Dus daarover later meer.

Er is veel veranderd in Turkije sinds Riekje er voor DOVE was. Ik  - Riekje - ben nog geen oude bekenden vanuit het DOVE project tegengekomen, maar heb wel gehoord dat de teamleider van Mersin nog steeds in het opvanghuis daar werkt.  Alle mensen van de overheid waar we voorheen voor werkten lijken verdwenen. Misschien komen we er nog achter wat er met hen is gebeurd.

Vanuit een warm Akara waar nu de zon al weer prachtig opkomt.