Het is vrijdag in Ankara: Alle deelnemers reizen vanavond weer af naar alle windstreken in Turkije. Dus moet er gepakt worden en de kamers ontruimd. Onze deelnemers druppelen in groepjes binnen en we starten dus weer wat later.
Maar wat een groep! Meer dan 60 mensen en er wordt druk gepraat in kleine groepjes over de film. We hebben o.a. de vraag meegegeven wat ze vinden van de professionals die in de film acteren (Als ik haar was stichting Kezban). Dat blijkt een goede greep: we krijgen een hele rits vragen en opmerkingen die we in de loop van onze verder presentaties goed kunnen meenemen.
Een greep eruit:
> Hoe het kan dat de huisarts in de film niks doet: alleen een telefoonnummer geeft aan de vrouw. Hij kan haar informatie dan wel vertrouwelijk behandelen maar doet verder niks. In Turkije zijn huisartsen verplicht een melding bij de politie te doen. In Nederland niet?
> Heeft de politie de bevoegdheid om iemand zomaar op te pakken: moet dan niet eerst het OM ingeschakeld worden.
> Hoe zit het met de rechtspraak in Nederland: wanneer komt er een rechter aan te pas? Zijn er bijvoorbeeld ook familierechtbanken zoals in Turkije?
> Hoe kan het dat de man zomaar toegang heeft tot zijn vrouw in het ziekenhuis (in de film heeft hij haar het ziekenhuis in geslagen en komt de volgende dag op bezoek met bloemen en een armband). Zou in Turkije nooit kunnen.
> Zijn er andere wetten voor migranten en vluchtelingen als het gaat om hulp en opvang, bijvoorbeeld toegang tot een shelter?
Achtergrond van de vraag is o.a. dat er in Turkije in toenemende mate ook sprake is van vluchtelingen: veel van hen stranden in Turkije op doortocht naar West-Europese landen. En nu natuurlijk veel Syrische vluchtelingen waarvan het onduidelijk is wat er mee gaat gebeuren.
> Zijn er aparte shelters voor islamitische vrouwen en kinderen?
> Hoe lang mogen vrouwen in de opvang blijven?
Achtergrond van deze vraag is - zo blijkt ons - dat de shelters in Turkije niet louter bedoeld zijn voor vrouwen en kinderen die slachtoffer zijn van geweld. We krijgen de indruk dat er ook vrouwen en kinderen worden opgenomen die dakloos zijn. Shelters hebben er last van dat deze vrouwen het in de shelters (materieel) veel beter hebben dan er buiten en dus niet gemotiveerd zijn om weer te vertrekken. Anders dan in Nederland zijn de shelters niet zelf bevoegd om op te nemen of iemand te laten vertrekken/uit te zetten.
> Is er in de opvang in Nederland plaats voor vrouwen om hun geloof te uiten?
> Kunnen NGO's in Nederland ook shelters openenen?
Achtergrond: In Turkije zijn een aantal NGO's gestart met women shelters. Nu zijn er 115, waarvan nog maar 1 NGO. Er zijn daarnaast shleters die vallen onder verantwoordelijkehid van de gemeente (32) en onder verantwoordelijkhied van het ministerie(82). Als je bij een shelter van de gemeente of ministerie werkt, ben je ook in dienst van de gemeente of van het ministerie en niet zoals in Nederland bij een stichting die geld van de overheid ontvangt. Dus in Nederland zijn er uitsluitend NGO's verantwoordelijk voor de opvang.
> Zijn er in Nederland aparte shelters voor bijvoorbeeld lesbiennes, homo's of transgenders en geeft het geen problemen als het geen aparte shelters zijn?
> Wat gebeurt er met de man in de film nadat hij is opgepakt?
> Veel vragen over het niveau van alle betrokken professionals bij de aanpak van huiselijk geweld. Wat is de opleiding van kinderwerkers, wat doet een maatschappelijk werkster, zijn er ook academisch opgeleide mensen in dienst en in welke functies dan?
Ook nu is onze ervaring dat het structureert en dat het men net als de dag ervoor zich opeeens realiseert dat in Turkije de hulpverlening stopt na een verblijf in een shelter.
Veel van de gestelde vragen komen met behulp van dit model ook terug.
Tussen de midddag:
worden de certificaten voor de training uitgereikt... Ivana heeft nog net kunnen voorkomen dat dit tijdens onze presentatie zou gebeuren.
En ja: na de lunch keert bijna de helft van onze groep niet terug.
Ook dat is Turkije, weet ik nog van de vorige keer. Hoewel we er niet helemaal zeker van zijn dat je dit niet ook gewoon in Nederland kunt meemaken.
En tussen de middag ook de verwachte vraag over het jongetje Yunus en zijn lesbische pleegouders. Uit ons gesprekje met Joost Lagendijk op Schiphol hadden we al begrepen dat deze kwestie in Turkije veel minder speelt dan in Nederland en dat er ook geluiden zijn die op komen voor een staat die ingrijpt bij kindermishandeling. Of de meneer die ons de vraag heeft gesteld helemaal tevreden is met ons antwoord weten we niet, maar wel met onze informatie dat het in elk geval wel heeft opgeleverd dat er meer potentiele Turkse pleeggezinnen bij Jeugdzorg zijn aangemeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten