Verslag Trainingswerk in Ankara, dag 3 en 4

Bijdrage van Ivana Ristic en Riekje Kok, 17 april 2013.

Acht uur zijn wij in de zaal. We hebben geleerd dat wij de coördinatie over logistiek op ons moeten nemen. De werkcultuur is anders dan in Nederland, dat wisten wij ook: iedereen van Ecorys en het guesthouse is heel welwillend en behulpzaam, maar neemt minder zelf het initiatief. In de praktijk betekent het dat je nog veel zelf moet regelen. En af en toe opdrachten moet geven. We doen zelf de ondersteuning bij elkaars presentatie (microfoons, dia’s) omdat het ook voor ons prettiger is en wij het volgens onze eigen wensen kunnen invullen. Een dag trainen is kort en we willen optimaal gebruik maken van de tijd.
Op de lijst van participanten staan 64 mensen voor vandaag en 61 voor 18-04. Uit de ervaring van de vorige twee dagen weten we nu beter wat werkt, maar voor middag programma hebben wij toch nog 2 opties: of doorgaan met 4 presentaties (risico-screening, krachtwerk, systeemwerken(vaders, kinderen) en ondersteuning voor de hulpverlening(preventie burn-out, secondaire traumatisering,) of de 4^e laten vallen en ruimte geven voor vragen. Want dat hebben de participanten aangegeven: heel graag veel ruimte voor vragen of commentaar. Soms zijn die vragen of commentaren ook boodschappen naar elkaar, zo is onze ervaring van de eerste twee dagen. Bijvoorbeeld de vragenstelster over het Nederlandse het beleid mbt LGTB clienten (Lesbien, Gay, Transgender, Bisexual) in de opvang, leek ons antwoord daarop eigenlijk wel te weten, maar vond het belangrijk dat het door ons aan de groep nog eens duidelijk werd gemaakt.

Als "inlooppresentatie" laten we de foto’s van het DOVE-project zien, aangevuld met foto’s van de deelname aan UN conferenties in 2007 en 2008 waar we een bijdrage aan hebben geleverd. Deze keer zit er iemand in de zaal die op de foto’s staat en bij de groep van de volgende dag is dat ook zo. Sommige mensen weten ok van het DOVE project en het geeft vertrouwen dat we al eerder samengewerkt hebben in Turkije (met dank aan Liesbeth van Bemmel, die dit weer goed heeft bedacht!).
Ook nu werkt de film goed als gezamenlijk vertrekpunt en komen er als reactie op het handelen van professionals veel dezelfde vragen en opmerkingen. We maken nu veel duidelijker en beter gebruik van de film, al vinden we dat hij wel wat (te) lang duurt (37minuten).

We krijgen opnieuw een kritische vraag waarom wij een film over Turkse migranten in Nederland hebben uitgekozen en niet een film laten zien over Nederlandse vrouwen die met huiselijk geweld te maken hebben. We leggen uit dat dit film in Nederland gebruikt wordt als voorlichtingsfilm is voor verschillende groepen migranten uit diverse landen en dat we in Nederland veel vrouwen uit deze groepen in de opvang terug zien, omdat ze geen beroep kunnen doen op een sociaal vangnet/netwerk en dat netwerk hen zelfs vaak vijandig gezind is als in de film. En dat dat helemaal niet wil zeggen dat er geen autochtone Nederlandse vrouwen worden mishandeld, maar dat die meer sociale hulpbronnen hebben en daarom de vrouwenopvang niet altijd nodig hebben. We vertellen ook van de praktische problemen die we zagen: een Nederlandstalige film in een Turks-Engelse training levert veel vertaalproblemen op en neemt dus teveel tijd in beslag . En we zeggen ervan uit te gaan dat het probleem van vluchtelingen en migranten in toenemende mate ook in Turkije een rol zal gaan spelen, ook op het gebied van huiselijk geweld. Veel deelnemers herkennen dat nu al.
Lees ook de rest van hun verslag.